ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 2 ΑΠΡΙΛΗ

Η οικονομική κρίση έχει γίνει ,πλέον, η «καραμέλα» των ημερών μας. Όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε θα ακούσουμε τους «ειδήμονες» να ζητούν από τους εργαζομένους να «ρίξουν νερό στο κρασί τους», να κατανοήσουν τη δυσκολία των καιρών, να επιδείξουν συναίνεση για να βγεί η χώρα από την κρίση. Αυτό ζητάει ο Καραμανλής, αυτό ζηταέι ο Παπανδρέου, αυτό απαιτούν και τα παπαγαλάκια τους (ΣΕΒ, Μίχαλος, δημοσιογράφοι).

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η κρίση είναι πραγματική, με πραγματικές συνέπειες για τις οικονομίες. Αυτό που ξεχνούν όλοι αυτοι οι «καθωσπρέπει» απολογητές του συστήματος είναι ότι η κρίση έχει επίσης και πραγματικές αιτίες και πραγματικούς υπευθύνους. Και όταν δεν ζητάνε από αυτούς που προκάλεσαν την κρίση να πληρώσουν για αυτή, ενώ αντίθετα ζητάνε από αυτούς που πληρώνουν την κάθε κρίση να βγάλουν το «φίδι από την τρύπα», τότε θα πρέπει κάποιος να τους απαντήσει, πως το παραμύθι έχει τελειώσει...

Ποιοι προκάλεσαν όμως την κρίση;

Επι δεκαετίες τώρα, ο νεοφιλελευθερισμός, στο όνομα του οποίου πίνουν νερό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπαγόρευε την απελευθέρωση τον αγορών, τις ιδιωτικοποίησεις, την ευελιξία των εργασιακών σχέσων. Η σημερινή κρίση αποτελεί καταστροφικό αποτέλεσμα αυτων των πολιτικών που επί χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήταν «για το καλό μας». Για το καλό κάποιων ήταν σίγουρα, όχι όμως για το δικό μας...

Την περίοδο 1994-2003 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) τα κέρδη των τραπεζών αυξήθηκαν κατά 564%, ενώ κατά την περίοδο 2004-2007 (κυβέρνηση ΝΔ) τα κέρδη των τραπεζών αυξήθηκαν κατα 201%. Τις ίδιες περιόδους το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων μειώθηκε δραματικα, λόγω της ακρίβειας (κι άλλα κέρδη για τους επιχειρηματίες), των μηδαμινών αυξήσεων των μισθών και της αύξησης της φορολογίας στα νοικοκυριά (κάπως έπρεπε να αντισταθμιστεί η θεαματική μείωση της φορολογίας των επιχειρησεων και των εισοδημάτων από 50.000 ευρώ και πάνω).

Θέλουν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την κρίση τους!

Το σχέδιο της κυβέρνησης για την έξοδο από την κρίση συνοψίζεται στη φράση «αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα»! Το θέμα όμως είναι ότι συνεχώς την ομελέτα την τρώνε οι τράπεζες, οι επιχειρηματίες και τα golden boys, ενώ τα αυγά που σπάνε είναι πάντα των εργαζόμενων και της νεολαίας!

Η επισφαλής εργασία σήμερα στην Ελλάδα, τείνει να καταστεί το κυρίαρχο εργασιακό πρότυπο για τους νέους εργαζόμενους. Πατώντας σε νόμους του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ έχει καταφέρει να πάει την κατάσταση στο απροχώρητο, με την ανεργία να αυξάνεται και την εργασία να ανταμείβεται με μισθούς-επιδόματα. STAGE, «μπλοκάκια», ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, μερική απασχόληση, ελαστικά ωράρια διαμορφώνουν ένα σκηνικό στο οποίο οι έννοιες εργασιακή ασφάλεια, προγραμματισμός ζωής, αξιοπρέπεια φαίνεται να μην χωράνε. Οι εργοδότες αφήνονται ασύδοτοι να πειραματίζονται σε ολοένα και πιο απάνθρωπες εργασιακές σχέσεις, με το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας τελείως ανύπαρκτο και τον μπαμπούλα της κρίσης να δικαιολογεί κάθε παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας. Όταν δε ορθώνεται αποτελεσματική αντίσταση μέσα από τα συνδικάτα, η εργοδοσία υιοθετεί λογικές συμμορίας και δε διστάζει –να προσπαθήσει- να δολοφονήσει παραδειγματικά αυτούς-ες που αντιστέκονται στην τρομοκρατία τους (υπόθεση Κούνεβα).

Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, φέρνει με την υπογραφή όλων των βουλευτών του πρόταση νόμου «για την αύξηση της απασχόλησης και την αντιμετώπιση της ανεργίας». Με αυτήν επαναφέρει παραλλαγμένη την – "εμπνευσμένη"- πρόταση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο Λαύριο το 2004, σύμφωνα με την οποία προτείνεται ένα ειδικό πρόγραμμα επαγγελματικής ένταξης των νέων μέχρι 30 ετών, για 4 χρόνια εργασίας σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με επιδότηση από το κράτος των ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών. Δηλαδή, θα αντιμετωπίσουμε καλύτερα την ανεργία, αν οι φορολογούμενοι -εμείς- , πληρώσουμε τα χρέη των εργοδοτών... Οποιαδήποτε ομοιότητα των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ με αυτές του Μίχαλου και της ΝΔ, δεν είναι καθόλου συμπτωματικές...

Θα μας βρουν απέναντι τους!

Μέσα σε αυτό το κλίμα η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την ανασφάλεια που δημιουργεί η οικονομική κρίση (που την προκάλεσαν με τη σειρά τους οι πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ), αλλά και τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας για να περιορίσει επιπλέον τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μας.

Επειδή όμως δεν νιώθουμε τόσο ανασφαλείς, όσο επισφαλείς, ας κατεβούμε μαζικά στους δρόμους στην πανελλαδική απεργία στις 2 Απρίλη, για όλα όσα μας εξοργίζουν. Να εκφράσουμε την οργή μας και την αγανάκτηση μας μαζικά μέσα από τον οργανωμένο αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας. Ξέρουμε πολύ καλά πλέον ότι τόσο η απάθεια του καναπέ, όσο και οι σπασμένες βιτρίνες έχουν το ίδιο αποτέλεσμα! Ενισχύουν αυτούς που ρημάζουν τις ζωές μας! Ας τους κάνουμε την έκπληξη λοιπόν κι ας αντιδράσουμε με τον τρόπο που τους τρομάζει πραγματικα!

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 2 ΑΠΡΙΛΗ!
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ
ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΑΣ!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!

Μα ποιος Μαρξ;

Της
Ροσάνα Ροσάντα

Με τη σημερινή μεγάλη κρίση ξαναρχίζουμε να μιλάμε για τον Μαρξ, πολλοί όμως φλυαρούν και ξεχνούν ότι η ανάλυσή του κατάγγελλε τον καπιταλισμό ως δομικό αρνητή της ισότητας των δικαιωμάτων του ανθρώπου που κήρυξε η Γαλλική Επανάσταση.
Δεν κράτησε πολύ ο τρόμος από το κραχ της οικονομίας: ουρανοί, επιστρέφει ο Μαρξ! Και γιατί; Γιατί οι κυβερνήσεις έτρεξαν να βοηθήσουν τις τράπεζες, να τις χρηματοδοτήσουν και πάλι. Η μοιραία παρέμβαση του κράτους, δηλαδή η επανεμφάνιση του Μαρξ...
Τι ανοησία! Πάντως, ο φόβος δεν κράτησε πολύ. Τα κράτη, ή μάλλον οι κυβερνήσεις, δεν φαίνονται να ζητούν τίποτα σε αντάλλαγμα. Περιορίζονται να λένε ότι δεν είναι δυνατό να αφήσουμε μια τράπεζα να χρεοκοπήσει, γιατί αυτό θα έσερνε στο βάραθρο τους αποταμιευτές και τις επιχειρήσεις. Ήταν λάθος που άφησαν τη Lehman Brothers να χρεοκοπήσει. Η διάσωση μιας τράπεζας είναι μια πράξη δημόσιας υγείας, όπως το να αντιμετωπίσεις μια πλημμύρα. Στη συνέχεια άλλες επιχειρήσεις ζητούν βοήθεια, πρώτες- πρώτες οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες, γιατί σημαντικές μερίδες των πελατών τους σταμάτησαν να αλλάζουν αυτοκίνητο, άρα κινδυνεύουν να απολυθούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, οι οποίοι, ως άνεργοι, κοστίζουν στο κράτος και παράγουν κοινωνική ένταση. Μόνο στην Ευρώπη σύντομα θα πολλαπλασιασθούν οι αριθμοί των ανέργων, χωρίς να μιλήσουμε για την ανατολή, η οποία, αφού όρμησε ξένοιαστα στην ελεύθερη αγορά, τώρα βουλιάζει πιο πολύ από τους άλλους. Μέχρι και οι ολιγαρχικοί, που είχαν συσσωρεύσει πλούτη με το ξεπούλημα της δημόσιας ιδιοκτησίας, χάνουν ένα μέρος τους.
Επομένως, οι ίδιοι που επί είκοσι χρόνια τσίριζαν «λιγότερο κράτος περισσότερη αγορά» τώρα ζητούν την κρατική παρέμβαση. Τι σχέση έχει ο Μαρξ; Καμία. Πρώτα απ’ όλα δεν υπήρξε ποτέ υπέρμαχος του κράτους, του οποίου αντίθετα πρόβλεπε την εξάλειψη, ήταν ιδέα του Λένιν ότι η κρατική ιδιοκτησία -αλλά ενός προλεταριακού κράτους- ήταν η τελευταία φάση πριν από την κοινωνικοποίηση της ίδιας της ιδιοκτησίας. Δεν περνάει τίποτα τέτοιο από το κεφάλι των κυβερνήσεων, ούτε των σημερινών αντιπολιτεύσεων. Οι πρώτες δυσκολεύονται μέχρι και να δηλώσουν ποια είναι η φύση αυτών των παροχών. Πρόκειται για δάνειο, ή για αγορά τμήματος των τραπεζών και των επιχειρήσεων, δηλαδή απόκτηση ενός σημαντικού μέρους της ιδιοκτησίας τους; Ο Σαρκοζί ισχυρίστηκε πρόσφατα -σχετικά με μια τέτοια ενέργεια- ότι πρόκειται για ένα δάνειο με καλό επιτόκιο, 8%. Δηλαδή, πρόκειται για μια επένδυση κάπως παρακινδυνευμένη. Αν κατάλαβα καλά μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο ο Γκόρντον Μπράουν δήλωσε ότι πρόκειται για συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο των διασωσμένων τραπεζών, και κάποιος συμπλήρωσε «προσωρινή», όμως το κράτος δεν θα χώσει πουθενά τη μύτη του, δεν θα ψηφίσει ανάλογα με τις μετοχές που κατέχει, παρεμβαίνει μόνο ως ταμείο έκτακτης ανάγκης και τίποτα περισσότερο.
Μεγάλη σιωπή για τα ερωτήματα που θέτει στον εαυτό του ο απλός πολίτης: τα λεφτά που το κράτος παρέχει ως «βοήθεια» από πού τα παίρνει; Από τα δημόσια οικονομικά, δηλαδή από μας; Με τους φόρους; Ποιους και πότε; Μόνο ο Ομπάμα δηλώνει ότι θα αυξήσει τους φόρους για τα υψηλά εισοδήματα, αλλά για να πληρώσει την επέκταση της δημόσιας υγείας σε όλους τους πολίτες. Οι ΗΠΑ μπορούν να τυπώσουν χρήμα, αυξάνοντας έτσι ένα δημόσιο έλλειμμα που είναι ήδη πέντε φορές μεγαλύτερο από το δικό μας. Μα τα ευρωπαϊκά κράτη δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, θα μπορούσε μόνο η Κεντρική Τράπεζα, που δεν φαίνεται να έχει τέτοια πρόθεση. Και μέχρι χθες δήλωναν ότι ήταν τόσο μπατίρηδες ώστε να πρέπει να περικόψουν γερά τη δημόσια δαπάνη -σχολεία, νοσοκομεία, τοπική αυτοδιοίκηση. Στην Γαλλία και τα δικαστήρια.
Τέλος, πώς θα εμφανισθούν στους κρατικούς προϋπολογισμούς τα ποσά που θα χορηγηθούν για τη βοήθεια, σε περίπτωση που εμφανισθούν;

Η αριστερά δυσκολεύεται να παρέμβει

Η αριστερά, αν μπορεί κανείς να την πει έτσι, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους εργαζόμενους, κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο μαζί με τους ίδιους τους εργαζόμενους και φωνάζει: το παιχνίδι -οικονομία το έσπασαν τα αφεντικά των τραπεζών, αυτοί να πληρώσουν. Ακόμη και το «Κύμα» χρησιμοποίησε το ίδιο σύνθημα: δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας. Αμφιβάλλω όμως αν οι μεν και οι δε το πιστεύουν. Η αριστερά δεν πορεύεται σε έφοδο ενάντια στην πίστωση, δεν ζητά ούτε καν να υπάρξει μερίδιο δημόσιας ιδιοκτησίας, έπειτα από τη διάσωση της πίστωσης. Αυτό δεν θα ήταν καθόλου σοσιαλισμός -είναι και δεν είναι κευνσιανό μέτρο- και η χρήση του συζητήθηκε δημόσια στα κοινοβούλια και μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Μέχρι πριν λίγο καιρό άστραφταν και βροντούσαν για την ιδιωτικοποίηση κάθε πλευράς του δημοσίου. Μήπως δεν φωνάξαμε και εμείς, το «Μανιφέστο», ενάντια στη δημόσια ιδιοκτησία και στους βογιάρους του κράτους; Μήπως δεν γράψαμε ότι είναι το μάτι του αφέντη που παχαίνει το άλογο, ενώ οι κρατικές γραφειοκρατίες είναι αδρανείς και διεφθαρμένες; Από την άλλη, δεν είχαμε τις δυνάμεις να προτείνουμε να περάσει η δημόσια ιδιοκτησία σε αυτοδιαχείριση, γιατί είχαμε επίσης την αμφιβολία (που δεν εκφράσαμε) για το πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει μια αυτοδιαχείριση από μόνη της μέσα σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Παρά λίγο να βοηθήσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις της υγείας και της παιδείας, προς τις οποίες στράφηκαν με χαρά οι κυβερνήσεις της κεντροαριστεράς.
Άρα, στα μέρη μας, ας το παραδεχτούμε, ισχύει η σιωπή ή το αίτημα προς τα κράτη να σώσουν τις επιχειρήσεις για να σώσουν τους εργαζομένους, πρώτα - πρώτα του αυτοκινήτου. Μιλάμε στα κουτουρού για «εθνικοποίηση», ίσως με την έννοια της φευγαλέας κρατικής ιδιοκτησίας, που ασφαλώς δεν επιδέχεται δημόσιο έλεγχο, ο οποίος επίσης δεν ελέγχεται (εκτός ίσως από το Ελεγκτικό Συνέδριο). Κανείς δεν κάνει μια αυτοκριτική σκέψη για το σύνθημα «λιγότερο κράτος περισσότερη αγορά». Ή μήπως μού διέφυγε;

Κανείς από τους υπεύθυνους δεν πληρώνει

Ούτε υπάρχει απαίτηση για καταδίκη των υπεύθυνων της καταστροφής. Κανείς απ’ αυτούς που άφησαν να διαλυθεί το ίδρυμά τους, δεν κατηγορείται για κάτι. Γενικά παρέμειναν στη θέση τους. Άμεσο παράδειγμα ο διευθύνων σύμβουλος της Φόρτις που απομακρύνθηκε μεν από τη διεύθυνση, αλλά με ένα χρυσό αλεξίπτωτο και με μια καλοπληρωμένη θέση ειδικού συμβούλου παρέμεινε στην ίδια τράπεζα. Για να στοιχειοθετηθεί η απάτη είναι απόλυτα αναγκαίο άτομα όπως ο Μάντοφ ή ο Στάνφορντ να εξαπατήσουν φανερά τον πλησίον τους, προτείνοντας, για καταθέσεις σε τράπεζες της εμπιστοσύνης τους, κυρίως στους φορολογικούς παράδεισους, παραμυθένια επιτόκια που πληρώνονταν με τα λεφτά των κορόιδων που έπιαναν κάθε φορά. Μα είναι ή όχι απάτη να κάνεις να γεννιούνται νέοι τίτλοι ο ένας από τον άλλο, να τους «εκπίπτεις» ελπίζοντας ότι η κερδοσκοπική αγορά θα τους αγοράσει και θα τους ξαναπουλήσει πριν προσγειωθούν πάνω σε ένα κομμάτι της ονομαζόμενης «πραγματικής» οικονομίας; Μια παραδοσιακή φούσκα στο χρηματιστήριο έσκαγε όταν οι τίτλοι που εκδίδονταν από μια επιχείρηση τριπλασίαζαν την αξία τους σε σχέση με την παραγωγική βάση πάνω στην οποία τους εξέδιδαν. Όχι αυτή τη φορά. Τα περίφημα παράγωγα προέρχονται από άλλους τίτλους, βάσει της αρχής ότι, από τη στιγμή που εισάγεται στην αγορά, το χρήμα παράγει από μόνο του άλλο χρήμα. Είναι απάτη αυτό που αποκαλούν στοργικά «χρηματοοικονομική τεχνική», και που λειτουργεί μέχρις ότου να αποκαλυφθεί παταγωδώς η επισφάλεια του τίτλου;
Στον απλό πολίτη αυτό το είδος συναλλαγών θυμίζει την ιστορία του πονηρού κάτοικου της Ρώμης ο οποίος, βλέποντας έναν χωρικό να θαυμάζει κατάπληκτος το Κολοσσαίο, του προτείνει να το αγοράσει, ο αφελής ξηλώνεται κι ο πονηρός εξαφανίζεται με το παραδάκι. Οι τράπεζες μπόρεσαν να πουλήσουν και να ξαναπουλήσουν ένα ιδεατό προϊόν, ένα παράγωγο, ένα future - λέει ο Τρεμόντι (ο υπουργός οικονομικών) ότι τα παράγωγα είναι ίσα με δωδεκάμισι φορές το ακαθάριστο βιομηχανικό προϊόν όλου του κόσμου! - χωρίς απ’ αυτό να στοιχειοθετείται αδίκημα. Μήπως ήταν αδίκημα που οι Ολλανδοί, μαγεμένοι από τις τουλίπες, διεκδικούσαν σαν χρυσάφι τον βολβό εκείνου του λουλουδιού που μέχρι τότε ήταν άγνωστο; Αυτή ήταν η πρώτη κερδοσκοπία, την αφηγείται ο Γκαλμπρέιθ, και κράτησε μέχρις ότου να αντιληφθούν, ξαφνικά, ότι μπορούσαν να αποκτήσουν αυτή τη ρίζα με δύο δεκάρες.
Το περασμένο καλοκαίρι ένας χρηματιστής της Soci?t? G?n?rale άφησε ανοιχτό τον υπολογιστή του μια Παρασκευή, ένας συνάδελφος έριξε μια ματιά, είδε ότι έμπλεκε επικίνδυνα αγορές και πωλήσεις και ειδοποίησε τη διεύθυνση, η οποία πρώτα από όλα πασάρισε σε άλλες τράπεζες τους τίτλους που έπαιζε κι έπειτα τον κατάγγειλε. Μα για ποιο πράγμα να τον κατηγορήσουν; Εργάστηκε για την τέχνη, δεν έβαλε μια δεκάρα στην τσέπη του, κανένας προϊστάμενος δεν είναι σε θέση ούτε είναι υποχρεωμένος να τον ελέγξει. Αν η διαδρομή του δεν είχε διακοπεί, η τράπεζα θα είχε αποκτήσει τεράστια κέρδη. Η χρηματοοικονομική τεχνική δουλεύει πάνω στο ιδεατό. Λογαριάζει με βάση την επιθυμία.
Ο καημένος ο Μαρξ ούτε που το φανταζόταν αυτό. Αντίθετα, είχε ορθολογιστικά προβλέψει το τέλος του εισοδηματία. Ακόμη και οι περίφημες αράδες των Grundrisse, όπου ισχυρίζεται ότι το μέλλον της εργασίας θα γίνει μια πολύ φτωχή βάση για την αύξηση του πλούτου, υπολόγιζαν την τεράστια αλλαγή των τεχνολογιών, όχι την παρασιτική ανάπτυξη μιας κερδοσκοπίας (πάντοτε ιδεατής σε κάποιο βαθμό), η οποία, αφού γίνει άμετρη, διοχετεύεται στις φούσκες και εκρήγνυται καταστρέφοντας πλούτο, όπως συμβαίνει τώρα, αφού αγγίξει τον ένα ή τον άλλο κερδοσκόπο. Eννοείται ότι κι αυτό που ονομάζεται τώρα γνωστικό κεφάλαιο δεν ταυτίζεται με την ικανότητα του Τζορτζ Σόρος να προβλέπει τις κινήσεις των χρηματιστηρίων.
Στην πραγματικότητα, αυτοί που φλυαρούν για τον Μαρξ ξεχνούν συχνά επίτηδες ότι όλη η ανάλυσή του βασίζεται στο απαράδεκτο για ένα εγγονάκι της Γαλλικής Επανάστασης γεγονός, ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παρακάμπτει την ισότητα δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου, επειδή στηρίζεται αντίθετα στην ανισότητα ανάμεσα σ’ αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και σ’ αυτούς που δεν κατέχουν τίποτε άλλο, πέρα από την εργατική τους δύναμη, υλική ή άυλη. Στην παραγωγή το κεφάλαιο, τα μηχανήματα (τεχνολογία), το προϊόν μένουν στους πρώτους, ενώ οι δεύτεροι είναι ένα ζωντανό εξάρτημα (μπορεί και εξυπνότατο), του μηχανήματος (τεχνολογία), είναι κι αυτοί εμπόρευμα, το οποίο μεμονωμένα μπορεί να είναι και πολύτιμο. Εμπόρευμα που είναι δυνατό να πουληθεί και να αγοραστεί στην αγορά εργασίας. Στην κερδοσκοπία αυτό το ενοχλητικό αντικείμενο εξαφανίζεται, όπως τείνει να εξαφανιστεί, με το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, το ενοχλητικό προϊόν από το οποίο προέρχεται ο καθορισμός της τιμής στο χρηματιστήριο.

Η διάλυση του συνδικαλισμού

Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν το εργατικό υποκείμενο εισάγει στη διαδικασία μια σχετική αυτονομία διαπραγμάτευσης του μισθού και των δικαιωμάτων του, τροποποιεί τις ισορροπίες. Σ’ αυτό οφείλεται η μανία καταστροφής κάθε ίχνους από την οργάνωσή του, ακόμη και της πιο στοιχειώδους, όπως το συνδικάτο. Ο Σακόνι (υπουργός Εργασίας) και η Μαρτσεγκάλια (πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων) είναι κλασικές μορφές του Χίλια Οκτακόσια. Σ’ αυτή την εισαγωγή των εργαζομένων στη διαδικασία βασίστηκε, με αρκετές απλοποιήσεις, αλλά με τη δύναμη ενός ρωμαλέου ανθρώπινου υλικού, όλο το εργατικό κίνημα. Στο σοσιαλιστικό για μικρό διάστημα, στο κομμουνιστικό μάλλον πάντα -τουλάχιστον σε γενικές γραμμές- παρέμεινε η πεποίθηση ότι ακόμη και το δυνατότερο συνδικάτο βελτίωνε αλλά δεν τροποποιούσε τη σχέση παραγωγής, που η ανεξάντλητη ανελευθερία της συνίσταται στη χρήση του ανθρώπου ως εργαλείου. Από δω ξεκινά η ανάγκη μιας επαναστατικής αλλαγής. Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα και δεν υπάρχει καθόλου μυστήριο στο να κατανοήσει κανείς τις αιτίες.
Τώρα το κεφάλαιο νίκησε όχι στους συσχετισμούς δυνάμεων, που ήταν πάντοτε άνισοι, αλλά μέσα στο κεφάλι του εργαζομένου, μέσα από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του, χωρίς πια ελπίδα χειραφέτησής του, αλλά μόνο ελπίζοντας να σώσει τη θέση εργασίας του, δηλαδή το μεροκάματο, που ταυτίζεται με τη διάσωση της επιχείρησης που του το δίνει.
Αυτό κληρονομήσαμε από το Χίλια Εννιακόσια. Κι αξίζει τον κόπο να το λάβουμε υπόψη μας, αντί να απομακρυνόμαστε γυρεύοντας εξαιρετικές καινοτομίες που θα καθιστούσαν αδύνατο, ή μάλλον άχρηστο, κάθε αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, ακριβώς τη στιγμή που εκείνο παραδέρνει μέσα σε κραυγαλέες εσωτερικές αντιθέσεις.

Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑΣ

του Χρήστου Λάσκου

Τις τελευταίες μέρες εξελίσσεται σε τηλεοπτικό αστέρι ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Μίχαλος. Περιφέρει παντού την αξιοσύνη του ως κήνσορας σε υπηρεσία κατά της ριζοσπαστικής αριστεράς, η οποία, ως γνωστόν, δεν αφήνει τον φιλήσυχο κόσμο να ησυχάσει.

Ο ίδιος, ως κατεξοχήν εκπρόσωπος της τάξεως, έχει εδώ και πολύ καιρό τακτοποιήσει τα πράγματα: στο μυαλό του και στις πλάτες μας. Όπως και η αστική τάξις γενικά, βεβαίως. Διότι, ας ειπωθεί επιτέλους, δεν μπορεί να πληρώσουν και πάλι τα συνήθη υποζύγια, οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι. Η κρίση είναι εθνική υπόθεση και, συνεπώς, θα πρέπει να πληρώσουν οι πολλοί: αλλιώς πώς θα την αντιληφθούν όλοι αυτοί οι τεμπέληδες της πρώην εύφορης κοιλάδας -οι εργάτες, οι εμποροϋπάλληλοι, οι χαμηλόμισθοι κι άλλα αντίστοιχα παράσιτα- ως εθνική υπόθεση; Είναι ένα μεγάλο χρέος απέναντι στην πατρίδα που επιτάσσει μια τέτοια στάση κι όποιος το αρνείται είναι άπατρις και βδελυρός. Όπως είχε πει και ο μέγας Κέννεντυ, άλλωστε, σημασία δεν έχει τι κάνει η πατρίδα για σένα· σημασία έχει τι κάνεις εσύ για την πατρίδα.

Η πατρίδα, λοιπόν, ο Μίχαλος δηλαδή, αποφάσισε, πως τρεις μέρες δουλειάς και μισή αμοιβή θα μπορούσε να θεωρηθεί μια ελάχιστη συμμετοχή στα βάρη από μέρους της εργατικής τάξης. Ο Μίχαλος, δηλαδή η πατρίδα, αποφάσισε, και η γλυκιά Μακεδονία, αυτή η πιο πατρίδα από πατρίδα, η Μακεδονία μας, δηλαδή ο Μυλωνάς, εκτέλεσε. Αυτός, άλλωστε, είχε παραχορτάσει του εργαζόμενούς του. Γι’ αυτό κι επανέφερε από καιρού εις καιρόν, τακτικά μα και εξαίφνης, την προωθητική για τη ζωή και την υγεία τους ιδέα να δημιουργηθούν στα σύνορα, και κυρίως αυτά με τους ακατανόμαστους, ζώνες, όπου θα δουλεύουν οι άνθρωποι με τα χαμηλότερα στάνταρντς.

Αν η κατσαρίδα είχε ηθική, νομίζω πως η στάση των καπιταλιστών μας θα αποτελούσε μια σπουδαία πηγή για να διαμορφώσει τις προκείμενές της. Γιατί, ως γνωστόν, η κατσαρίδα θα επιβιώσει ακόμη και στις συνθήκες πυρηνικού χειμώνα. Η απόλυτη ανθεκτικότητά της, λοιπόν, στο μέτρο που θα γινόταν συνειδητή, θα έφερνε μαζί της την ηθική αυτού που σίγουρα θα επιβιώσει.

Η ηθική, όμως, είναι πάντοτε μια υπόθεση της συνειδητοποιημένης περατότητας, που μοιράζεσαι με τους άλλους. Η ηθική του απέθαντου δεν είναι ηθική. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, για να επανέλθουμε στους πατριώτες καπιταλιστές, όταν η ανθεκτικότητά σου στηρίζεται στη συντριβή αυτών που χρόνια ολόκληρα σε έφτιαξαν.

Η στάση αυτή, από την άλλη, δείχνει πόσο αποφασιστικοί είναι οι καπιταλιστές όταν πρόκειται για την ταξική πάλη. Είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε αληθινή γενοκτονία των «κατωτέρων» τους, όπως πολλές φορές στις καπιταλιστικές κρίσεις του παρελθόντος έχει συμβεί. Πράγμα που υπογραμμίζει και πόσο αναγκαίο είναι οι αντίπαλοί τους να είναι ακόμη περισσότερο αποφασιστικοί. Γιατί ο Μίχαλος, μέγας αγωνιστής κατά της τρομοκρατίας, αδυνατεί να καταλάβει πόσο πολύ και πόσους πολλούς ο ίδιος τρομοκρατεί με τις λαμπρές προτάσεις του. Ή το καταλαβαίνει και το κάνει συνειδητά για να τους έχει όλους σούζα; Είτε έτσι είτε αλλιώς, δουλειά για μας τους λοιπούς συνέλληνες της αγαπημένης τους πατρίδας δεν γίνεται, παρά μόνο αν κι εμείς τους φοβίσουμε. Την προηγούμενη φορά που φοβήθηκαν πολύ ήταν με τη Ρωσική επανάσταση και τα συνακόλουθα. Κι αυτό έκανε τα πράγματα καλύτερα για όλο τον κόσμο. Αυτός ο φόβος, που επισήμανε έντονα την ιστορική τους προσωρινότητα, είναι που στήριξε τις ελπίδες των πολλών και υλοποίησε αρκετές από αυτές. Φόβος για τους μεν, ελπίδα για τους δε: όχι έθνος, ταξική πάλη.

«ΑΛΤ» ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ!

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αριστερό-δεξί, αριστερό-δεξί, αριστερό-δεξί...

Μαθητές παραταγμένοι, ντυμένοι ομοιόμορφα. Βαδίζουν σαν στρατιώτες. Παντού γύρω ελληνικές σημαίες, ενώ στο βάθος ακούγεται ο εθνικός ύμνος.

Δεν είναι τυχαίο πως οι μαθητικές παρελάσεις θυμίζουν ανελεύθερα καθεστώτα. Έχουν τις ρίζες του στη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, οποίος πρώτος καθιέρωσε τον «θεσμό» αυτό. Θεσμός ο οποίος δημιουργήθηκε με σκοπό να πλάσσει μια πειθαρχημένη και υπάκουη νεολαία.

Τον ίδιο ακριβώς σκοπό έχουν και οι μαθητικές παρελάσεις του σήμερα. Είναι μέσο που χρησιμοποιεί ο εκπαιδευτικός μηχανισμός για να ελέγξει τους μαθητές. Να μας κάνει να υπακούμε σε διαταγές χωρίς αντίρρηση. Να δεχόμαστε την αυταρχική συμπεριφορά χωρίς διαμαρτυρία. Να γίνουμε ομοιόμορφα στρατιωτάκια με το κεφάλι πάντα σκυμμένο σε κάθε λογής εξουσία.

Αυτό πλέον δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε! Έχει έρθει προ πολλού η ώρα για την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων! Η Ελλάδα και η Κύπρος παραμένουν οι μόνες δύο ευρωπαϊκές χώρες που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να διατηρούν τον «θεσμό» αυτό στα σχολεία.

· Βαδίζουμε στον δρόμο του Δεκέμβρη των αγωνιζόμενων μαθητών και την νεολαίας, για ένα σχολείο που απελευθερώνει και δεν κάνει διακρίσεις.

· Παλεύουμε ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό!

· Για την αλληλεγγύη των λαών απέναντι στην δικτατορία της αγοράς και των κερδών!

· Για την κατάργηση της μεταξικής επινόησης των μαθητικών παρελάσεων!