Τις τελευταίες μέρες εξελίσσεται σε τηλεοπτικό αστέρι ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Μίχαλος. Περιφέρει παντού την αξιοσύνη του ως κήνσορας σε υπηρεσία κατά της ριζοσπαστικής αριστεράς, η οποία, ως γνωστόν, δεν αφήνει τον φιλήσυχο κόσμο να ησυχάσει.
Ο ίδιος, ως κατεξοχήν εκπρόσωπος της τάξεως, έχει εδώ και πολύ καιρό τακτοποιήσει τα πράγματα: στο μυαλό του και στις πλάτες μας. Όπως και η αστική τάξις γενικά, βεβαίως. Διότι, ας ειπωθεί επιτέλους, δεν μπορεί να πληρώσουν και πάλι τα συνήθη υποζύγια, οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι. Η κρίση είναι εθνική υπόθεση και, συνεπώς, θα πρέπει να πληρώσουν οι πολλοί: αλλιώς πώς θα την αντιληφθούν όλοι αυτοί οι τεμπέληδες της πρώην εύφορης κοιλάδας -οι εργάτες, οι εμποροϋπάλληλοι, οι χαμηλόμισθοι κι άλλα αντίστοιχα παράσιτα- ως εθνική υπόθεση; Είναι ένα μεγάλο χρέος απέναντι στην πατρίδα που επιτάσσει μια τέτοια στάση κι όποιος το αρνείται είναι άπατρις και βδελυρός. Όπως είχε πει και ο μέγας Κέννεντυ, άλλωστε, σημασία δεν έχει τι κάνει η πατρίδα για σένα· σημασία έχει τι κάνεις εσύ για την πατρίδα.
Η πατρίδα, λοιπόν, ο Μίχαλος δηλαδή, αποφάσισε, πως τρεις μέρες δουλειάς και μισή αμοιβή θα μπορούσε να θεωρηθεί μια ελάχιστη συμμετοχή στα βάρη από μέρους της εργατικής τάξης. Ο Μίχαλος, δηλαδή η πατρίδα, αποφάσισε, και η γλυκιά Μακεδονία, αυτή η πιο πατρίδα από πατρίδα, η Μακεδονία μας, δηλαδή ο Μυλωνάς, εκτέλεσε. Αυτός, άλλωστε, είχε παραχορτάσει του εργαζόμενούς του. Γι’ αυτό κι επανέφερε από καιρού εις καιρόν, τακτικά μα και εξαίφνης, την προωθητική για τη ζωή και την υγεία τους ιδέα να δημιουργηθούν στα σύνορα, και κυρίως αυτά με τους ακατανόμαστους, ζώνες, όπου θα δουλεύουν οι άνθρωποι με τα χαμηλότερα στάνταρντς.
Αν η κατσαρίδα είχε ηθική, νομίζω πως η στάση των καπιταλιστών μας θα αποτελούσε μια σπουδαία πηγή για να διαμορφώσει τις προκείμενές της. Γιατί, ως γνωστόν, η κατσαρίδα θα επιβιώσει ακόμη και στις συνθήκες πυρηνικού χειμώνα. Η απόλυτη ανθεκτικότητά της, λοιπόν, στο μέτρο που θα γινόταν συνειδητή, θα έφερνε μαζί της την ηθική αυτού που σίγουρα θα επιβιώσει.
Η ηθική, όμως, είναι πάντοτε μια υπόθεση της συνειδητοποιημένης περατότητας, που μοιράζεσαι με τους άλλους. Η ηθική του απέθαντου δεν είναι ηθική. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, για να επανέλθουμε στους πατριώτες καπιταλιστές, όταν η ανθεκτικότητά σου στηρίζεται στη συντριβή αυτών που χρόνια ολόκληρα σε έφτιαξαν.
Η στάση αυτή, από την άλλη, δείχνει πόσο αποφασιστικοί είναι οι καπιταλιστές όταν πρόκειται για την ταξική πάλη. Είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε αληθινή γενοκτονία των «κατωτέρων» τους, όπως πολλές φορές στις καπιταλιστικές κρίσεις του παρελθόντος έχει συμβεί. Πράγμα που υπογραμμίζει και πόσο αναγκαίο είναι οι αντίπαλοί τους να είναι ακόμη περισσότερο αποφασιστικοί. Γιατί ο Μίχαλος, μέγας αγωνιστής κατά της τρομοκρατίας, αδυνατεί να καταλάβει πόσο πολύ και πόσους πολλούς ο ίδιος τρομοκρατεί με τις λαμπρές προτάσεις του. Ή το καταλαβαίνει και το κάνει συνειδητά για να τους έχει όλους σούζα; Είτε έτσι είτε αλλιώς, δουλειά για μας τους λοιπούς συνέλληνες της αγαπημένης τους πατρίδας δεν γίνεται, παρά μόνο αν κι εμείς τους φοβίσουμε. Την προηγούμενη φορά που φοβήθηκαν πολύ ήταν με τη Ρωσική επανάσταση και τα συνακόλουθα. Κι αυτό έκανε τα πράγματα καλύτερα για όλο τον κόσμο. Αυτός ο φόβος, που επισήμανε έντονα την ιστορική τους προσωρινότητα, είναι που στήριξε τις ελπίδες των πολλών και υλοποίησε αρκετές από αυτές. Φόβος για τους μεν, ελπίδα για τους δε: όχι έθνος, ταξική πάλη.
Ο ίδιος, ως κατεξοχήν εκπρόσωπος της τάξεως, έχει εδώ και πολύ καιρό τακτοποιήσει τα πράγματα: στο μυαλό του και στις πλάτες μας. Όπως και η αστική τάξις γενικά, βεβαίως. Διότι, ας ειπωθεί επιτέλους, δεν μπορεί να πληρώσουν και πάλι τα συνήθη υποζύγια, οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι. Η κρίση είναι εθνική υπόθεση και, συνεπώς, θα πρέπει να πληρώσουν οι πολλοί: αλλιώς πώς θα την αντιληφθούν όλοι αυτοί οι τεμπέληδες της πρώην εύφορης κοιλάδας -οι εργάτες, οι εμποροϋπάλληλοι, οι χαμηλόμισθοι κι άλλα αντίστοιχα παράσιτα- ως εθνική υπόθεση; Είναι ένα μεγάλο χρέος απέναντι στην πατρίδα που επιτάσσει μια τέτοια στάση κι όποιος το αρνείται είναι άπατρις και βδελυρός. Όπως είχε πει και ο μέγας Κέννεντυ, άλλωστε, σημασία δεν έχει τι κάνει η πατρίδα για σένα· σημασία έχει τι κάνεις εσύ για την πατρίδα.
Η πατρίδα, λοιπόν, ο Μίχαλος δηλαδή, αποφάσισε, πως τρεις μέρες δουλειάς και μισή αμοιβή θα μπορούσε να θεωρηθεί μια ελάχιστη συμμετοχή στα βάρη από μέρους της εργατικής τάξης. Ο Μίχαλος, δηλαδή η πατρίδα, αποφάσισε, και η γλυκιά Μακεδονία, αυτή η πιο πατρίδα από πατρίδα, η Μακεδονία μας, δηλαδή ο Μυλωνάς, εκτέλεσε. Αυτός, άλλωστε, είχε παραχορτάσει του εργαζόμενούς του. Γι’ αυτό κι επανέφερε από καιρού εις καιρόν, τακτικά μα και εξαίφνης, την προωθητική για τη ζωή και την υγεία τους ιδέα να δημιουργηθούν στα σύνορα, και κυρίως αυτά με τους ακατανόμαστους, ζώνες, όπου θα δουλεύουν οι άνθρωποι με τα χαμηλότερα στάνταρντς.
Αν η κατσαρίδα είχε ηθική, νομίζω πως η στάση των καπιταλιστών μας θα αποτελούσε μια σπουδαία πηγή για να διαμορφώσει τις προκείμενές της. Γιατί, ως γνωστόν, η κατσαρίδα θα επιβιώσει ακόμη και στις συνθήκες πυρηνικού χειμώνα. Η απόλυτη ανθεκτικότητά της, λοιπόν, στο μέτρο που θα γινόταν συνειδητή, θα έφερνε μαζί της την ηθική αυτού που σίγουρα θα επιβιώσει.
Η ηθική, όμως, είναι πάντοτε μια υπόθεση της συνειδητοποιημένης περατότητας, που μοιράζεσαι με τους άλλους. Η ηθική του απέθαντου δεν είναι ηθική. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, για να επανέλθουμε στους πατριώτες καπιταλιστές, όταν η ανθεκτικότητά σου στηρίζεται στη συντριβή αυτών που χρόνια ολόκληρα σε έφτιαξαν.
Η στάση αυτή, από την άλλη, δείχνει πόσο αποφασιστικοί είναι οι καπιταλιστές όταν πρόκειται για την ταξική πάλη. Είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε αληθινή γενοκτονία των «κατωτέρων» τους, όπως πολλές φορές στις καπιταλιστικές κρίσεις του παρελθόντος έχει συμβεί. Πράγμα που υπογραμμίζει και πόσο αναγκαίο είναι οι αντίπαλοί τους να είναι ακόμη περισσότερο αποφασιστικοί. Γιατί ο Μίχαλος, μέγας αγωνιστής κατά της τρομοκρατίας, αδυνατεί να καταλάβει πόσο πολύ και πόσους πολλούς ο ίδιος τρομοκρατεί με τις λαμπρές προτάσεις του. Ή το καταλαβαίνει και το κάνει συνειδητά για να τους έχει όλους σούζα; Είτε έτσι είτε αλλιώς, δουλειά για μας τους λοιπούς συνέλληνες της αγαπημένης τους πατρίδας δεν γίνεται, παρά μόνο αν κι εμείς τους φοβίσουμε. Την προηγούμενη φορά που φοβήθηκαν πολύ ήταν με τη Ρωσική επανάσταση και τα συνακόλουθα. Κι αυτό έκανε τα πράγματα καλύτερα για όλο τον κόσμο. Αυτός ο φόβος, που επισήμανε έντονα την ιστορική τους προσωρινότητα, είναι που στήριξε τις ελπίδες των πολλών και υλοποίησε αρκετές από αυτές. Φόβος για τους μεν, ελπίδα για τους δε: όχι έθνος, ταξική πάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου