Δεκαπέντε μέρες ήταν αρκετές για να ωριμάσει μια ολόκληρη γενιά μαθητών. Μια γενιά που αποφάσισε να βγει στο δρόμο και έμαθε στην πράξη τι πάει να πει αγώνας και αλληλεγγύη. Έμαθε όμως και τι πάει να πει εξουσία και καταστολή. Ήρθε αντιμέτωπη με τα ΜΑΤ, τα χημικά και την τρομοκρατία της αστυνομίας. Μιας αστυνομίας που πάντα λέει την τελευταία λέξη όταν οι αντιδραστικοί διευθυντές αποτυγχάνουν να «μαντρώσουν» τα παιδιά στα σχολεία και όταν οι συκοφαντίες και η λάσπη των δημοσιογράφων δεν είναι αρκετές.
Τίποτα όμως δεν μπορούσε να σταματήσει αυτό το πολύχρωμο ποτάμι που κατέλαβε όλους τους δρόμους της χώρας. Δεν μπορούσαν να το σταματήσουν γιατί πια η εξουσία είχε ξεπεράσει τα όρια. Η σφαίρα που έπεσε το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη έκανε κάτι πολύ περισσότερο από το να κόψει το νήμα της ζωής ενός δεκαπεντάχρονου. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το γεγονός ότι τόσοι νέοι άνθρωποι είδαμε τον εαυτό μας σε αυτήν τη θέση. Λες και ζούμε σε μία χώρα που όλες οι κυβερνήσεις εδώ και πολλά χρόνια έχουν ένα όπλο που σημαδεύει κάθε νέο και νέα. Εκείνο το βράδυ, όμως, δεν σημάδευαν απλώς, αλλά πυροβόλησαν και τότε όλοι καταλάβαμε ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι για να δείξουμε ότι αυτή η κοινωνία είναι ζωντανή, έπρεπε να κάνουμε κάτι για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας.
Πολλοί μπορεί να αναρωτηθούν αν αυτές οι μέρες άφησαν πίσω τους κάτι. Εμείς πιστεύουμε ότι άφησαν. Έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο ότι η νεολαία δεν μπορεί και δεν θέλει να ζήσει με τον τρόπο που μας ετοιμάζουνε. Έδειξε επίσης ότι οι αγώνες έχουν νόημα και μπορούν να πετυχαίνουν νίκες. Ακριβώς για αυτό το λόγο, τις μέρες εκείνες οι ηγέτες όλης της Ευρώπης κοίταζαν φοβισμένοι τα νέα από τη μικρή Ελλάδα, ακριβώς για αυτό ο Γάλλος πρόεδρος είπε ότι θα παγώσει την δική του αντί-εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Τα όνειρα μας είναι αλεξίσφαιρα!
Αυτοί οι αγώνες πρέπει να συνεχιστούν. Πρέπει να συνεχιστούν απέναντι στις κυβερνήσεις που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να τιμωρούν τους νέους ανθρώπους. Γιατί τιμωρία είναι το σημερινό εξεταστικό σύστημα που αναγκάζει τις οικογένειες μας να σκορπάνε τον οικογενειακό προϋπολογισμό στα φροντιστήρια, εμάς να ξεχνάμε τι πάει να πει ελεύθερος χρόνος, τι πάει να πει εφηβεία και στο τέλος οι περισσότεροι να καταλήγουμε σε μία σχολή που δεν μας αρέσει απλά περιμένοντας πότε θα βγούμε στην αγορά εργασίας για μια κακοπληρωμένη δουλειά. Να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτούς που έχουν διώξει κάθε έννοια φαντασίας και δημιουργικότητας από το σχολείο. Ένα σχολείο που φαίνεται ότι τελικά το βολεύει να υπάρχουν παιδιά που δεν πιάνουν τη βάση του 10, έτσι ώστε να υπάρχει πελατεία για τα ιδιωτικά κολέγια.
Να αγωνιστούμε λοιπόν για ένα ενιαίο δημόσιο και δωρεάν σχολείο που δεν θα χωρίζει τους μαθητές σε «καλούς» και «κακούς». Να αγωνιστούμε για την κατάργηση των εξετάσεων και το δικαίωμα μας να σπουδάσουμε αυτό που επιθυμούμε, είτε αυτό βρίσκεται σε μια δημόσια μεταλυκειακή τεχνική σχολή είτε αυτό βρίσκεται στο πανεπιστήμιο. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στη γνώση και το δικαίωμα για μια δουλειά με αξιοπρέπεια. Να αγωνιστούμε δηλαδή για ένα σχολείο και ένα κόσμο που θα χωράει τα όνειρα και τις ανάγκες μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου